Kumsal Baskını (Katliamı)
1963 senesini gösterirken takvim yaprakları ve insanlık yeni bir yıla girmeye hazırlanırken, Kıbrıs’ta Rumlar adanın tamamına hâkim olmak için hazırladıkları planlarını uygulamaya koyuldular.
Bu planın uygulamaya geçmesi için özellikle Lefkoşa’nın Türk bölgelerine bir saldırı düşünmüşlerdi. Bunun için de yavaş yavaş mevzilenmeye ve bu mevzilerini berkitmeye başladılar.
Bu sebeple Lefkoşa'nın Türk bölgelerine yakın 20 kadar yüksek bina üzerine makineli tüfek timleri yerleştirdiler. Bunların en önemlisi de o zamanlarda henüz yıkılmış olan Severis Un Fabrikası üzerindeki makineli tüfek timi idi.
TMT’ye ( Türk Mukavemet Teşkilatı) bağlı mücahitler saldırının Güney sahillerinden geleceğini düşündüğü için bu bölgede kayda değer bir direniş gücü yoktu. Aslına bakarsanız o günün şartları içerisinde herhangi bir direniş gücü olduğu dahi söylenemez. Olan kısım ise Güney sahillerine kaydırılmış ve burada bir örgütlenme içerisine girilmişti.
Rumlar Akritas planı gereği, 23 Aralık 1963 sabahı, bu makineli tüfek yuvalarından Türklere kurşun yağdırmaya başladı. Plan yürürlüğe konmuş ve baskın basanındır mantığınca saldırı başlamıştı.
Eski un fabrikası üzerindeki makineli tüfek yuvası ise şüphesiz en tehlikeli olanı idi. Bu 8 katlı bina üzerindeki yuva, hem mevkisi hem de ateş gücü bakımından mutlaka susturulması gereken bir yer görünümü arz ediyordu. Bunu sağlamak için 5 mücahit yola çıktı. Yanlarında c3 patlayıcı olan bu mücahitlerin görevi buradaki makineli tüfek yuvasını havaya uçurmak ve Türk tarafına rahat bir nefes aldırmaktı. Lakin bu 5 kişilik ekip daha bölgeye varamadan yolda pusuya düştüler. 3 kişi şehit olurken, 2 kişi de olaydan yaralı olarak kurtuldu. Burayı susturma planı suya düşmüştü ve Tük tarafı hala yoğun ateş altındaydı.
Bununla birlikte sadece silah üstünlüklerine güvenen Rumlar bulundukları yerin bir Türk Mahallesi olması ve de yer yer silah sesleri duymaları sebebi ile rahat değillerdi. Hemen karargâhı arayıp destek kuvvet isteğinde bulundular.
Bekledikleri destek kuvvet 24 Aralık akşamı şimdiki Metehan sınır kapısı yönünden geldi. Burada oturan çiftçi aileyi şehit eden tehdhişçiler 40 kişilik bir ekiple eski un fabrikasına ulaştılar. Bu gurubun amacı Kumsal bölgesine yerleşerek Girne-Lefkoşa yolunu keserek gelecek muhtemel yardımı önlemek ve yapacakları katliamı hızlandırmaktı. Lakin beklemedikleri bir şey oldu ve direniş gördüler. Bazı evlerden av tüfekleri ile üzerlerine ateş eden soydaşlarımız bir Rum’u öldürdüler. Zaten bir Türk Mahallesi içerisinde olmanın verdiği korku ile tedirgin olan Rumlar bu olay üzerine bölgeyi terk etme yoluna gittiler.
Yine de tarihin her devresinde olduğu gibi bu kez de dönerken boş durmadılar. Yakıp yıkma güdüleri ortaya çıkmıştı. Birer ikişer evlere dağılmaya başladılar ve ellerine geçirdikleri Türkleri bir bir aldılar.
Bu sırada girdikleri evlerden birisi de Binbaşı İlhan’ın eviydi. Tabip olarak adada bulunan ve o sırada görevde bulunan Binbaşı’nın evine giren Rumlar onlardan kaçıp iki evladı ile küvete saklanan eşini banyo küvetinde şehit ettiler. Daha sonra sık sık göreceğimiz bu resim tarihe o zamanlardan not olarak düşüldü.
Nihat Bey ise yıllar sonra o günleri şu cümleler ile açıklamaktadır:
"Türkiye’de askeri tıp akademisinden mezun olduktan sonra bir helikopter ile Kıbrıs Türk Alayı’na baştabib olarak geldim. O dönemde Türk alayı ile Rum alayı birbirlerinden yüz metre mesafedeydi. Birçok yaralı geliyordu. Eşimi, küçük iki çocuğum ile 3 aylık oğlumu Lefkoşa’nın Kumsal adı verilen bölgesinde kiraladığımız bir eve yerleştirmiştim. Alaya su sağlayan borular önce Rum alayına sonra Türk alayına geliyordu ve suyu sürekli kesiyorlardı. 1960 anlaşmalarına göre de Yunan, İngiliz ve Türk subaylar sürekli biraraya geliyorduk. Rum askerleri oduncu kıyafeti ile gizlice yakınımıza gelip sürekli bizim alay hakkında istihbarat topluyordu. Rum askerleri de Yunan alayının üniformaları içinde geliyor ve bilgi topluyorlardı. Bir defasında Türk ve Rum askerlerine tıp dersleri verirken Rumlar tahtaya benim karikatürümü yaptı. Bu karikatürde ateşin üzerine beni oturtmuşlardı ve ’Beni yakacaklarını’ söylediler.Sonra ailemin katledildiği 24 Aralık 1963 tarihinde askeri hastaneye yaralı Türkler gelmiş onlarla ilgileniyordum. Katliam olduğu zaman birkaç gündür eve uğramamış ve ailemden haber alamamıştım. Evimizin yakınında kalan bir Türk çoban geldi ve alay komutanının da bulunduğu bir ortamda Rumların Türk subaylarının ailelerine saldırdığını söyledi. Ne olduğunu anlamadık. Hemen eve gitmek istedim ama alay komutanı izin vermedi. Alay komutanı benden o gün yaşayacaklarımla ilgili asker sözü vererek soğukkanlı olmamı istedi. Ben hala ailemin katledildiğini fark etmiyordum. Zırhlı bir araçla Türkiye elçiliğine gittik. Subay eşleri ve elçilik görevlileri doluydu. Kadınlar ağlıyorlardı. Hala ailemin öldürüldüğünü anlamadım. Üzerim çok kirliydi ’sıcak suyla banyo yapabileceğim bir yer var mı’ diye sordum. Banyo yaptım. Ardından Türkiye büyükelçisi beni çağırdı. Bana ’başın sağolsun, eşin ve çocuklarını Rumlar katletmiş’ dedi. Katliamın üzerinden 3 gün geçmiş ve benim haberim yeni oluyordu. Ne yapacağımı şaşırdım. İlk sözüm ’Vatan sağolsun’ oldu.
Telefon bağlantısı kuruldu ve daha sonra Cumhurbaşkanı olan o dönemin Genelkurmay Başkanı Cevdet Sunay beni aradı. Kumsal katliamında ailemin katledilmesinin yanı sıra 35 kişi de yaralanmıştı. Katliam, "Kanlı Noel" diye tarihe geçti. Cevdet Sunay önce geçmiş olsun dedi ardından ’Biliyorsun Türkiye’de 6-7 eylül olayları yaşandı. Bir çok Rum ve yabancının evleri yağmalandı, bu olaylar durdurulamadı. Şimdi sen doğrudan Ankara’ya gelirsen, burada halk ayaklanmış durumda. Kara Eylül’ün bir benzeri yaşanabilir’ dedi. Bu nedenle Ankara’ya gelmememi istedi.
Eşimi esir alsalardı Rumlar ona neler yapmazdı ki, çocuklarımı esir alsalardı, ya işkence yaparlar ya da çok kötü şartlar altında ya çoban yaparlar ya da sakat bırakırlardı. En azından esir olmadıklarını öğrenmiş oldum. Ölmüşlerdi ama esir olmamışlardı. ’Vatan sağ olsun’ dedim, acımı kalbime gömdüm. O günlerde Türkiye ile telefon haberleşmesi kesikti. Ailemin cenazelerini Erzincan’da doğduğum yerde toprağa vermek istedim. Büyükelçi bana Türkiye ile telefon bağlantısı olmadığını söyledi. Dolayısıyla uçak gelemiyordu. Haber veremiyorduk. Sonunda Türkiye’den iki uçak geldi ve yaralılar ile cenazeleri aldı. Ardından cenazeleri Erzincan’a götürdük. Çocuklarım hala kanlar içindeydi. Ellerimle yıkadım. Aile kabristanına çocuklarımı ve eşimi gömdüm. Küçük bir anıt mezar da yaptım. Daha sonra Kıbrıs’a adım atmadım.
ŞEHİT OLAN TÜM KARDEŞLERİMİZİ RAHMET ANIYORUM...
TARİH BİRGÜN DÜNYANIN ÇEŞİTLİ BÖLGELERİNDE KATLEDİLEN TÜRKLERİDE YAZACAKTIR...
BU RUMLARIN KIBRISLI TÜRKLERİ ACIMASIZCA KATLETTİĞİ OLAYLARDAN SADECE BİRTANESİ...
Mesaj Sayısı
Doğum Tarihi
Konu: Kumsal Baskını (Katliamı) 
C.tesi 16 Mayıs 2009 - 9:21
