SEMPATİ NEFRETE , SEVGİ HİDDETE DÖNÜŞÜR

Bazen ne olduğunu anlamadan birden bire düşman oluruz en sevdiklerimize... Hatta, ne kadar çok seviyorsak o kırılma noktasından sonra o kadar kin beslemeye başlarız.
Sevinçlerimizi yemişlerdir çünkü...
Dostluğumuzu sömürmüşlerdir...
Veya biz öyle olduğunu düşünürüz.
İçimizde daima nefretle beraber besleriz sevgiyi...
Geçmişin kırılmışlığı daima tedirgin sevmelere iter bizi...
Hemen nefretin yanı başına oturturuz aşkı ve diken üstündedir üstü başı.
* * *
Sempati nefrete, sevgi hiddete dönüşür bazen...
Tıpkı tatlı yiyenin canı her an tuzlu çekme ihtimali gibi, severken bir yandan da nefret payı koyarız araya...
Ve biz sık sık sevdiklerimizden nefret ederiz...
Belki bir an, belki uzun zaman...
Kaçmak istediklerimizle koşmak istediklerimiz aynıdır çoğu zaman...
Ve nefretin kardeşi sevgi, elinde çiçekle beklerken, yoldan geçen bir arabadan gülen nefret, kardeşinin üzerine sıçrayan çamura seviniyor...
* * *

En çok sevdiklerimizden nefret etmeye hazır hayatlar yaşıyoruz...
Niye?
Çok kırıldığımızdan mı?
Sevdiklerimizin bizi terk etme ihtimallerinden korktuğumuzdan mı?
Yoksa herkesin aslında kötü olduğunu düşünüp, onlardan birini severek lütfettiğimizden mi?
Kendimizi çok severken, bazen ‘nefret ediyorum kendimden’ demedik mi?
Kimimiz sevgimizi paylaşırken, acılarına gülmedik mi içten içe en sevdiklerimizin?
Öyle değilse, cenaze törenlerinde niye herkes bir yandan fısıldaşıp bir yandan gülüşür?
İçimizdeki bizle samimiyetimiz tam oturmamışken, başkasına karşı hissettiklerimizi ne kadar garanti sayabiliriz?
* * *

Nefretimiz gerçek, sevgimiz geçicidir.
Çünkü bizim gibi zayıf yaratıklar, nefretle beslenir, sevgiyle üstüne cila çeker.
Sevgi, içimizdeki nefretin sadakasıdır.
Biz, aslında nefretle yaşarız, ama vicdanımız bizi bazen tırmalar, o zaman mecburiyetten severiz.
Öyle iğreti severiz ki, en ufak bir sarsıntıda yıkılır sevgi ve her zaman küllerinden yeniden doğar nefret.
Bu yıkımlar ve doğuşlar arasındaki zamanın giderek azaldığını hissederiz bir süre sonra.
Ve kendimizi bir süre sonra nefretin kucağına terk ederiz.
Sonra da kendimizi şöyle tedavi eder, bağıran vicdanımızın sesini şöyle bastırırız:
‘Gerçek kötü, sahte iyiden daha iyidir’...
* * *

GÜZEL BİR YAZI FAKAT İNSAN DÜŞMANINI DOSTUNDAN DAHA KOLAY AFFEDER

ÇÜNKÜ DÜŞMANI BELLEDİĞİNİN HA VARLIĞI HA YOKLUĞU

DÜŞMANINA SADECE KIZARSIN AMA KIRILMAZSIN

ÇÜNKÜ DÜŞMANINDAN OLUMLU ANLAMDA Bİ BEKLENTİN Bİ UMUDUN YOKTUR

AMA DOST HERŞEYİNDİR BAZEN

EN ZOR ANINDA,SENİN EN YALNIZ ZAMANLARINDA SENİNLEDİR YANI BAŞINDADIR

İŞTE BU YÜZDEN DOSTLARINDAN BEKLENTİLEİRN OLUR (ÖRNEĞİN DOSTLUĞUNUZU BOZACAK BİŞEY YAPMAMASI GİBİ)

AMA BU BEKLENTİLER BOŞA ÇIKARSA KIRILIRSIN HATTA KANARSIN

İŞTE BU YÜZDEN DŞMANI AFFETMEK DAHA KOLAYDIR

ÇOK SEVDİĞİNİ AFFETMEK DAHA ZORDUR...

Çok güzel bir yazı paylaşım için sagolun.

ben pek yorum yapmak istemiyorum insanoğlunun neyi ne zaman yapacağı belli olmadıgı için beklentilerimi sınırlarım o kadar.